19 februari 2016 Pionier Rebecca Schoon schrijft haar eerste Oogpunt over de taal die we gebruiken.

Als pionier in de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn vind ik het nog wel het moeilijkst om een taal te vinden die mensen aanspreekt. Mensen die ik spreek en die zoekend zijn, vragen helderheid óf nuance.
De ene helft vraagt om heldere taal. Laatst zei iemand zekerheid en houvast te zoeken, en te willen weten wat ze aan ons heeft. De andere helft schuwt alles wat riekt naar Jezus, kerk, psalmen want heeft daar allerlei vervelende associaties bij: in een stramien moeten, vastgeklonken aan de kerkbanken, luisteren naar ouderwetse en ongrijpbare woorden.
Ik zelf heb in mijn leven geleerd om selectief te luisteren in de kerk. Ik hoef niet alles te geloven wat er gezegd wordt, ik houd vast wat mij raakt. Maar als je voor het eerst komt, wil je weten of je jezelf mag zijn.
In onze pioniersplek willen we een Kliederkerk beginnen. Maar hoe noem je dit in een vinexwijk? Het vindt niet plaats in de kerkbanken, maar in het lijf: schilderen, zingen, toneelspelen rond een thema, kort vieren en samen eten. Wat voor woorden geef je aan dit samen, creatief, zoeken naar God? Heldere taal zit volgens mij in het uitbannen van enkel gesproken taal. Het woord moet meer gedanst, bewogen, getimmerd worden.

Rebecca Schoon
Pionier bij De Hoeftuin, Leidsche Rijn

’Missionair oogpunt’ is een korte column, geschreven door verschillende auteurs met een missionair specialisme