Ik zie mezelf nog zitten in de tram, op weg naar kantoor. Het was een zonnige woensdagochtend in september. Ik zou vol nieuwe energie moeten zitten na de zomervakantie, maar ik voelde helemaal geen energie. Bij iedere tramhalte dat ik dichterbij kwam, voelde ik meer leegte: nog even en de tranen rolden over mijn wangen. Ik ben rechtsomkeerd naar huis gegaan en heb me ziek gemeld. Dat was het begin van een maandenlang proces om te herstellen. Hadden er toen maar krachtdagen bestaan. De christelijke traditie heeft zo’n schat aan rituelen en verhalen die helend kunnen zijn.

Ik ben de enige niet die dit overkomen is: een burnout treft vandaag de dag een op de zeven werknemers. Mensen die zo hun best hebben gedaan dat ze vastlopen in hun ambities, in de eisen die de maatschappij aan mensen stelt. ‘Ik vond dat ik het moest kunnen: de hoge eisen op het werk, een kind thuis dat de nodige aandacht vraagt. Ik merkte zelf niet dat ik overbelast was’, vertelt Mathilde, ‘Ik voelde me mislukt.’

Het kan het begin zijn van een zoektocht met hulpverleners, rust nemen, een cursus mindfulness. Nadenken over wat je moet doen om beter voor jezelf te zorgen. Bij al deze vragen speelt ook de vraag naar je spiritualiteit, naar de zin van het leven. Wie ben ik? Wie mag ik zijn? Wat maakt mijn leven de moeite waard? Zoals Mathilde het zegt: ‘Ik dacht zo vaak: wat draag ik nou helemaal bij aan de wereld?’

Voor deze vragen organiseren Rebecca en ik de krachtdagen: bijeenkomsten voor mensen die overbelast zijn. We laten ons leiden door een oud verhaal over de heilige Christoffel, de sterkste man ter wereld. Hij wordt gevraagd om een klein kind naar de overkant van de rivier te dragen. Christoffel neemt het kindje op zijn schouders. Maar als hij het water in loopt, wordt het kindje zwaarder en zwaarder. Zelfs zo begint het gewicht te drukken dat hij kopje onder dreigt te gaan. Hij, de reus die toch alles aankon, verdrinkt bijna onder de last op zijn schouders.

Hoe het komt dat het kindje zo zwaar is, vraagt Christoffel zich af. Het kindje antwoordt: ‘Je draagt de last van de hele wereld op je schouders.’ Zo opent het kindje Jezus Christoffel de ogen. Natuurlijk is dit een verbeelding over een mens die gebukt gaat onder verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevoel dat hij alles aan moeten kunnen, want anderen kunnen het toch ook?

Het programma van de krachtdag heeft drie peilers. De eerste is uitwisseling met elkaar. Door andere mensen te ontmoeten die ook overbelast zijn, kunnen de deelnemers de eigen ervaring spiegelen. De tweede peiler is een creatieve en meditatieve verwerking. Wanneer je met het lichaam bezig bent, kan een boodschap die je met het hoofd niet kunt bevatten toch binnenkomen. De derde peiler is een ritueel van heling. Christoffel neemt ons aan de hand om onszelf opnieuw te zien als de mensen in Gods ogen, mensen die er mogen zijn, met al onze zwakheden en valkuilen.

Waarom organiseren we een krachtdag juist vanuit de kerk? Van oudsher is de kerk een plaats waar je met al je zorgen bij God terecht kunt. Daartoe nodigen we mensen nu uit. Of je gelooft of niet, is niet belangrijk. ‘Ik heb verder niets met de kerk,’ zegt Mathilde. ‘Ik vind het alleen zo bijzonder dat die held Jezus ook maar gewoon kwetsbaar is; iemand als wij, die door het ijs kan zakken. Dat is troostrijk.’

De eerste krachtdag plannen we in het voorjaar van 2018. Heb je belangstelling? Weet je iemand voor wie deze krachtdag een cadeautje zou zijn? Geef dan alvast je naam door. Dan houden we je op de hoogte.

Marian Geurtsen